TOON TELLEGEN - Tot de winter er op volgt

Hoe open de gedichten van Toon Tellegen (1941, Brielle) ook beginnen en hoe eenvoudig zijn zegging ook blijft, altijd zijn er momenten dat je verhevigd met je ogen knippert, dat hij een beroep doet op je bevattingsvermogen. Tellegen werkt niet met klankovereenkomst en ritme (al lopen z’n zinnen soepel) en nauwelijks met beeldspraak maar met verhaaltjes, in dit geval over ouderdom en dood, waarin iets gebeurt dat de werkelijkheid ontstijgt, of beter, versterkt. Op zulke momenten ga je teruglezen om te zien wat er eigenlijk op je afkomt. De kracht van deze intrigerende poëzie zit ’m in de verbanden tussen de nét niet bij elkaar passende fragmenten van hetzelfde relaas en de daardoor opgeroepen interactie:



Ik wil één ding zeggen voor ik doodga,
ik weet precies wat

maar ik weet nu al dat -als ik doodga-
ik er niet op kan komen

‘ik wil nog iets zeggen…’
zullen mijn laatste woorden zijn.



Het klopt en het klopt niet! Juist door de nuchtere toon krijgen emoties extra scherpte. Je hoeft geen poëzielezer te zijn om getroffen te kunnen worden door dergelijk taalraffinement.




Geschreven in opdracht van NBD Biblion, december 2021



www.alberthagenaars.nl


Zie ook:

Frozen Poets - Beelden, graven en andere sporen van dichters

Lange kritieken, gepubliceerd op De Verborgen Hoek

Nederlandstalige gedichten in Indonesische vertaling