Pas als je een eind in dit poëzieboek van maar liefst ruim 300 pagina's van Nachoem Wijnberg (1961, Amsterdam) hebt gelezen, besef je het belang van de aanvankelijk zo kleurloze titel. Het is namelijk niet zo dat de dichter grappen in poëzie vertaalt of light verse brengt. Hij blijkt meer geïnteresseerd in gewaarwordingen als ontroering, schrijnend verdriet en vervreemding die vaak ten grondslag liggen aan humor. Niet een bevrijdend lachen staat centraal maar de ruimte waarin dit zo zou kunnen gebeuren, met inbegrip van het verlengde van het gedicht (zie titel dus). Hij gaat regelmatig uit van gangbare grapsettings maar geeft er dan zo'n draai aan, bijv. door onthechting op te roepen, dat je gedwongen wordt na te denken over je eigen positie, identiteit. Het is niet alleen een origineel maar ook dankbaar uitgangspunt. Zoals gewoonlijk bij Wijnberg is beeldspraak ver te zoeken. Zijn teksten lijken uiterlijk op gedichten maar kunnen inhoudelijk ook als verhaaltjes worden benoemd. Dat maakt de werking echter niet minder indringend, al zijn de effecten wel sterker naarmate je fragmenten vaker leest.
Geschreven in opdracht van NBD/Biblion, november 2013
Uitgeverij: Atlas/contact
Foto auteur: ?
www.alberthagenaars.nl
