De technisch overkomende titel staat in flagrant contrast met de emoties en gewaarwordingen die Ester Naomi Perquin (1980, Utrecht) in haar derde bundel tracht op te roepen. Zij doet dat vaak in over de regels heen lopende zinnen die de indruk wekken in proza uit te willen monden. Precies op het juiste moment is er dan een blok of buffer. Perquin weet dus wat timing is. In de meanders, zo belangrijk voor het meeslepende ritme, liggen zandbanken van onheilspellende mededelingen en scherpe beschrijvingen, soms boven, soms onder water. Perquin zorgde voor een originele bouw: elk van de 10 delen begint met een vers dat een mannelijke voornaam en initiaal van achternaam als titel draagt. Verzonnen of niet, als namen van gevangenen (Perquin werkte in een penitentiaire faciliteit) passen ze perfect bij die van de bundel. Als afspiegeling van een cel blijven ze uiteraard in omvang beperkt. De gedichten ontlenen een meerwaarde aan deze benauwende perspectieven, evenals aan de thematiek van schuld en boete die nog aangezet wordt door geraffineerde, zelden haperende verschuivingen in de relaties tussen dader en slachtoffer en waarnemer. Ja, goede poëzie!
Geschreven in opdracht van NBD/Biblion.
www.alberthagenaars.nl
Uitgeverij Van Oorschot, 2012.
