MYRTE LEFFRING - De tere bloemen van het verstand

Een laat debuut biedt een grotere kans om zich meteen te profileren met een eigen stem en stijl. Myrte Leffring (1973, Nieuwegein), van wie pas in 2015 de eerste titel verscheen, wist die te pakken.
De gedichten in deze nieuwe bundel zijn te vergelijken met taalsteentjes die samen, als een mozaïek, één verhaal vertellen, één queeste in dit geval. Ook binnen de afzonderlijke gedichten is er een geleding te zien. Hoofdpersonage is een vrouw, soms ook dé vrouw, en de belangrijkste plaats van handeling is een brug, eveneens dé brug.
Het innerlijke leven, bestaand uit o.a. droomflarden, herinneringen, twijfels, is minstens zo belangrijk als het uiterlijke, al is dat lang niet altijd dramatisch te noemen (staan, lopen, eten, wachten, kijken en soms schreeuwen, vechten). Dit alles levert een raadselachtige realiteit op, die dus voor meerdere verklaringen vatbaar is. Leffrings aanpak benadert die van een sprookje, dat zich met haperingen voortzet en soms ook opnieuw lijkt te beginnen. Haar zegging is eenvoudig; het zijn de onderlinge verbanden die de tekst in een poëtische houdgreep nemen.



Geschreven in opdracht van NBD/Biblion, december 2016




www.alberthagenaars.nl


Zie ook:

Frozen Poets - Beelden, graven en andere sporen van dichters

Lange kritieken, gepubliceerd op De Verborgen Hoek

Nederlandstalige gedichten in Indonesische vertaling