Frans Budé (º1945), al zo’n 20 jaar een van onze toonaangevende dichters, acht de tijd rijp om als prozaïst te debuteren. Het is boeiend om te zien dat zijn poëtische pluspunten ook in de novelle ‘Afrit’ volop aan bod komen, zoals: zijn oog voor een rijke detaillering, een prettig leesbaar ritme, de trefzekere beeldspraak en vooral ook het vermogen in enkele woorden sfeer te scheppen. Proza, hoe kort ook, vereist echter nog iets meer, namelijk enkele krachtige lijnen die de compositie schragen, het casco van het boek vormen en juist dat ontbeert nu dit op zich originele verhaal. ‘Afrit’ is naar verhouding teveel een interieur gebleven. Daardoor krijgen ook tempo en spanning niet genoeg kansen. Een ander bezwaar geldt de relatie tussen de beschrijvingen en dialogen; in plaats van elkaar aan te vullen, liggen ze qua stijl teveel in elkaars verlengde. Hopelijk gaat Budé door met proza, hij heeft genoeg in z’n mars, maar hij zou dan meer afstand moeten creëren, zoals een schilder een paar stappen achteruit zet, en vooral krachtiger vormgeven.
Recensie: Albert Hagenaars
www.alberthagenaars.nl
Uitgeverij: Plantage, 2005
Geen opmerkingen:
Een reactie posten