NOUK SMIES - Wie heeft een middelpunt nodig

Anouk Smies (1975) is een dichteres in hart en nieren. Niet voor niets heeft zij aandacht voor een beeldspraak waar lichamelijkheid een grote rol in speelt. Al na drie pagina’s heb je bij elkaar: gezicht, kittelaar, baarmoeder, benen, strottenhoofd, handen, adamsappel, wangen, huid, plus woorden die sensitiviteit uitdrukken: pijn, hoogtepunt, krabben, lik, reuk, slik, geil.

Haar poëzie valt ook op door vervlechting van verschillende registers, die dankzij niet aflatende associaties nog extra zeggingskracht krijgen. Dat levert niet altijd geslaagde poëzie op maar getuigt van taalplezier en houdt ook een zekere spanning in stand.

De meest overtuigende regels zijn echter juist bedrieglijk eenvoudig verwoord:


Als ik handen had
leerde ik ze strelen.


Zoiets dringt dieper door dan effectbejag in de trant van:


Denk Catherine Keyl
Het lacht Robocopstyle
boven een beplate kin
Plezier zo 2010.


Of de gedichten nu broeien, ontkiemen en zelfs durven te mislukken; saai zijn ze nooit! Smies strooit voldoende talent rond, nu nog de juiste dosering zoeken, de trefzekerheid vergroten.




Geschreven in opdracht van NBD/Biblion, april 2017.


www.alberthagenaars.nl


Zie ook:
Frozen Poets - Beelden, graven en andere sporen van dichters

Lange kritieken, gepubliceerd op De Verborgen Hoek

Nederlandstalige gedichten in Indonesische vertaling

ALEXIS DE ROODE - Een steen openvouwen

Alexis de Roode (1970, Hulst) voert in deze bundel vier perspectiefdragers op: De Dwaas, De Heerser, De Duivel en Het Oordeel, voor elk deel één. Toch zijn de inhoudelijke verschillen onderling kleiner dan daarmee gesuggereerd wordt. Centraal staat de spanning tussen de invloed die het individu op de realiteit uitoefent versus de werking van de buitenwereld op de bewuste eenling.
De gedichten kennen een spontane, prozaïsche zegging die ook de nodige ironie bevat:


Ik ga er werk van maken, de verbeterde schepping,
de fouten die Darwin en God hebben gemaakt,
de inborst van de mens afwerken,
bewustzijn in het productieproces brengen.


Vele hebben daarnaast een rijke beeldspraak.

Ondanks de ambitieuze missie zijn er ook losse flodders aangebracht, zoals die nu eenmaal in de dagelijkse werkelijkheid voorkomen:


ik weet niet wat ik moet zeggen.


Tal van woorden versterken de eigen tijd: ICT, consumentenbelofte, businessmodel, wellnessruimte. Tegelijk verwijst De Roode naar de ruimere geschiedenis van dictatuur en vernietigingskampen. Dat zorgt telkens voor onbehagen, indringendheid dus en dat is in de poëzie een pluspunt!



Geschreven in opdracht van NBD/Biblion, maart 2017.


www.alberthagenaars.nl


Zie ook:
Frozen Poets - Beelden, graven en andere sporen van dichters

Lange kritieken, gepubliceerd op De Verborgen Hoek

Nederlandstalige gedichten in Indonesische vertaling