STEFAAN VAN DEN BREMT - Stemmen uit het laagland

Het kan niet uitblijven; naarmate een vereend Europa steeds meer vorm krijgt, verschuift ook de aandacht voor de eigen, al dan niet bedreigde identiteit, zeker bij kunstenaars. Stefaan van den Bremt (º1941) maakte hier een thema van, zie titel, dat echter niet steeds nadrukkelijk aan bod komt. De schurende werking van de tijd, al eerder door hem behandeld, is feitelijk belangrijker.

Hij maakte een bundel die veel perspectieven kent maar ook veel verschil in kwaliteit. Zo beschrijft hij vruchten en bloemen die een grote symboolwaarde hebben; een oude moeder op de definitieve grens; de complicaties van de liefde; het Brusselse Sint-Michielsbeeld; het Vlaamse platteland.
Zijn taal, soms ook onderwerp, is meestal ingehouden, soms te voorzichtig, zodat de poëzie spankracht verliest. Hele strofen blijven in proza steken. Van den Bremt is op z’n best wanneer hij nieuwe vormen zoekt, bijv. in het spel met wisselende stemmen (nu eens ‘bezonnen’, dan weer ‘dreinend’) in de slotreeks.



Wat nu nog voor me ligt
is niet ver van me af
en zo diep als toekomst
die ik voorland noem.





Geschreven in opdracht van NBD/Biblion, april 2001



www.alberthagenaars.nl


Zie ook:

Frozen Poets - Beelden, graven en andere sporen van dichters

Lange kritieken, gepubliceerd op De Verborgen Hoek

Nederlandstalige gedichten in Indonesische vertaling