HENK VAN DER WAAL - Door alle honderd harten wit te kalken

Je kunt er Henk van der Waal (1960, Hilversum) niet van betichten te weinig woorden te gebruiken. Hij beleeft zichtbaar plezier aan het laten doorlopen van zowel gedachten als zinnen. Beide worden door o.a. de inzet van neologismen en verrassende situaties origineel uitgewerkt. De poëtische waarde schuilt echter vooral in de verbanden tussen de breed uitwaaierende patronen. Ook overnames en tegenstellingen zijn van belang. De eerste alinea geeft daar al een duidelijk voorbeeld van:


Een oude zang omgeeft het spijkerschrift
van sterren, vermomt zich in de trage kracht
van tijd, die opkruit in dit weerbarstig
hier, in dat omfloerste daar.


Je wordt als vanzelf meegevoerd in een trage cadans van bespiegelingen, iets waar Van der Waals studie filosofie niet vreemd aan zal zijn. Door zijn grote terughoudendheid in het leestekengebruik, kan de lezer zelf -en daar is de dichter natuurlijk ook op uit- accenten zetten, mede de betekenis bepalen. Niet voor niets gebruikt hij vrijwel steeds het grammaticaal subject ‘je’, symbool van communicatie op diverse niveaus, algemeen én specifiek!


Geschreven in opdracht van NBD/Biblion, april 2018.



Zie ook:
Frozen Poets - Beelden, graven en andere sporen van dichters

Lange kritieken, gepubliceerd op De Verborgen Hoek

Nederlandstalige gedichten in Indonesische vertaling

www.alberthagenaars.nl