Wind, havens, vertes, de liefde én de angst voor het water; aan deze greep uit de zak met kernwoorden die Zeeland bepalen wordt in onderhavige bloemlezing ruimschoots voldaan. Een hoogtepunt is al meteen de inleiding met 30 blz. van Francisca van Vloten. Het zou niet moeten maar feit is dat de kwaliteit hiervan die van nogal wat opgenomen gedichten en prozafragmenten overtreft.
De bijdragen zijn van in Zeeland geboren en getogen auteurs als Hans Warren, Johanna Kruit en Hans Verhagen maar ook van betrokken buitenstanders als J.C. Bloem en Job Degenaar. Behalve de literaire kwaliteit is ook de geografische dekking opvallend ongelijk. Zo is er buiten de inleiding geen aandacht voor Tholen en St.-Philipsland, terwijl daar toch goede literatuur over bestaat. Helaas werd één vers tweemaal opgenomen. Commercieel dik in orde maar poëtisch storend is de reclame van sponsors, elk aanwezig met een grote foto, steeds naast een tekst. Tenslotte valt de kwantiteit tegen: slechts 26 keuzes. Daarom is dit boekje, behalve voor de bibliotheken in Zeeland natuurlijk, niet echt een aanrader.
Hieronder twee van de betere gedichten: een destijds, in 1963, opvallend moderne tekst van Hans Verhagen, gevolgd door een traditioneel vers van Johanna Kruit van latere datum:
ZEEUWSE REPORTAGE
Zeeuwse reportage: Aktueel is de branding,
en natuurlijk het bazalt,
en geen teken van leven geeft de passerende voetstap.
Het zand heeft veel mensenkennis opgedaan,
en 30.000 jaar herinneringen vastgelegd:
geen lamp die deze wiskunde wil lezen.
Ornitologisch of lyrisch klapwiekt de mens voorbij,
schijngestalte v.d. maan uit zijn agenda;
hem gaat geen licht op.
WALCHEREN BIJ AVOND
De dag gaat dicht als een deur. Jij schudt
een sprookje uit je mouw. We lopen
langs het duinpad naar de sterren en open
gaat de nacht. De lage lichten van de kust
beloven meer dan je kunt zien. Een visser staat
met zijn lantaarn aan in zee. Het silhouet
van een geluidloos schip wordt neergezet
tegen de einder en verschuift. Met regelmaat
van enkele seconden zwaait een armvol licht
vanaf de vuurtoren over ons heen. De wind
gaat liggen in een dal, de avond wint
het van de dag. En dan van ver komt er een dicht-
regel van Achterberg over het schaduwpad:
"Aan het roer dien avond stond het hart".
Geschreven in opdracht van NBD/Biblion, december 2013
Uitgeverij: Achterland
www.alberthagenaars.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten