Wat jammer dat de vijftig beste gedichten van Wim Brands (1959) in een bundeltje verschijnen dat qua formaat uiterst bescheiden mag worden genoemd. Samensteller Chrétien Breukers verweeft in zijn nawoord op inzichtelijke wijze thema’s (o.a. beperkingen in communicatie, de spanning tussen vraag en antwoord bij essentiële ervaringen) en motieven (engelen, de vader, de dood en andere vormen van verdwijnen) die Brands’ werk kenmerken. Hij verzuimt echter in de Verantwoording te vermelden dat hij mede uit een eerdere selectie koos (‘De schoenen van de buurman’ uit 2000, dat werk uit 5 bundels bevat) zodat de bovengemiddeld geboeide lezer zich kan afvragen waarom er nu maar drie publicaties in aanmerking kwamen.
Er staan ook vertalingen bij of gedichten met als toevoeging: vrij naar ...plus de naam van de betreffende dichters, o.a. John Berger, Wolf Wondratschek, Charles Reznikoff en Linda Gregg. Sommige teksten bleven tot nu ongebundeld.
Brands is allesbehalve een veelschrijver, vijftig teksten is voor hem al een fiks aantal. Toch varieert daarin de kwaliteit nog behoorlijk. De beste zijn zonder meer topgedichten, hardnekkig indringend, zoals het voorlaatste vers 'Tati', de minste waren beter weggelaten. Dertig tot veertig zou daarom een doeltreffender aantal geweest zijn.
TATI
Hij ziet een man die een bank schoonveegt, een krant uitvouwt,
een vrouw die een kind troost: hij wil niet vertrekken.
Er is een jongen. Er is een zenuwachtig meisje. Hij wijst
haar een nest in een nok, de rode kelen.
Dit is het geheim, denkt hij. Hij kijkt naar de mensen
om zich heen en ziet dat het mimespelers zijn
die treinreizigers spelen.
Geschreven in opdracht van NBD/Biblion, februari 2012
Uitgeverij Compaan
www.alberthagenaars.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten