Een opgedrongen cadeau voor de lezer, een verwensing, verbazing om eigen handelen? Benno Barnard (º1954, Amsterdam) zou zichzelf tekort doen als hij niet ál deze mogelijkheden van zijn titel bedoelt. Het ironische is dat hij de drie delen van deze bundel qua dictie juist overwegend prozaïsch weergeeft. De vrije toon, de gedurfde maar zelden falende beeldspraak en de rijke klankovereenkomst maken evenwel onmiskenbaar poëzie van zijn teksten. De eerste is uiterlijk gemodelleerd naar ‘Zone’ van Apollinaire en korter dan de beide andere die aparte gedichten bevatten.
Barnard gooit gebeurtenissen van verschillende tijden en plaatsen in z’n ketel, voegt er pittige kruiden aan toe en komt, gelukkig zonder veel te roeren, tot een stijl die zonder meer de zijne genoemd mag worden. Inhoudelijk staat een onvermoeibaar streven naar identiteit voorop, van zowel het individu als het westen, uiteraard in conflictsituaties. Hoe somber de staat van de mens ons ook mag stemmen, Barnards gedichten getuigen ondanks hun maker van hoop en geloof! En met wát een vitaliteit krijgen die gestalte, bravo!
AAN KONING ALBERT
Je hebt in die bevende bejaarde, op het schild
getild door grote kinderen, een oeroud vertrouwen:
iemand moet de vader zijn van iedereen,
en je zal vechten voor dat geloof tegen de coup
van de scepsis in het paleis van je hersens-
weg met de moderniteit: zij heeft jou gebaard;
ze is gestorven en haar lijk verplettert je bijna.
Een rustgevende oude man (die wat wankelt)
behoedt de wijsheid; en zijn tremor streelt je
over je onrustige hoofd. Nu haasten citaten
zich door de gangen; een hijgende bode apporteert
als een hond documenten; democraten bonken
om toegang. Een collega schreef - vergeef hem,
sire - dat uw hoge liegen door bleef gaan,
maar dichters liegen zelf en hij herriep het weer;
een lichte wrijving tussen vorst en onderdaan
is trouwens heilzaam. Die overweging zij een troost
wanneer uw volk weer eens niet thuiskomt 's nachts.
U bent niet machteloos, en om terug te komen
op de subjectieve mens: maak hem uw genade
duidelijk, en ook uw soort apartheid, papa.
In opdracht van NBD/Biblion, 2011.
Foto: LaiLai Hui, 1999.
www.alberthagenaars.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten